xalis

sif. <fars.>

1. Heç bir qatışığı olmayan, saxta olmayan; saf, təmiz. Xalis gümüş. Xalis yun. Xalis spirt. – <Hacı Qara:> Əgər nəqd pulunuz yox isə, mən yağ ilə sövda edərəm, bəşərti ki xalis inək yağı ola. M. F. A.. <Hurizad> xalis xına tapmadığı üçün başını «türkəsayaq» davalarla boyar(dı). Ç.. <Oğlan:> Biz bu daş-qaşı xalis qızıla satırıq, bəy! S. R.. // Düzgün, təmiz. <Oğlan> güləgülə və oranın yerli şivəsinə uyğun, xalis və təmiz bir Azərbaycan dilində mənə cavab verdi. M. Rz..

2. Əsil, həqiqi. . . <Mirzə> başının tüklərini pırtlaşdırıb özünə bir laübalı sifət verib aynaya baxdı və dedi: – Afərin, Səfər, indi xalis şairsən! Ə. H..

3. məc. Məsum, ismətli, bakir, təmiz. Qardaşlar qızı yuxarı çəkib gördülər ki, bu qız deyil, xalis mələkdir. (Nağıl).

4. məc. Səmimi, doğru, saf. Qızxanım xala dəxi səbəti boşaldıb verdi və üzünü qibləyə, əllərini göyə tutub, xalis ürəklə onlara dua etdi. «Məktəb».